En son yazdıklarımın üzerine bu film çok iyi geldi! "hıhh! işte ben de bunu anlatmaya çalışıyordum" dedim! aynı evde 3 kuşak, kalabalık kahvaltılar, yemekler, komşuluklar...gündüz vakti dükkanı kapatma gerekliliği duymadan öğle yemeğine gidebilme... yaşlı teyzenin "ahiretlik bohça"sını para almadan hazırlayan manifaturacı... hem hak geçmesin diye hem de ikram olsun diye, müşterinin istediğinden 4 parmak fazla kesmek kumaşı... göçtüğün yerlere duyulan özlem.. hiç bir yere ait olamama duygusu..Bu ara en zayıf olduğm noktaya dokundu! O dönemlerde yaşamak istedim, iyilik kazansın, mutlu yaşayalım, herkes çocuklarını sevgiyle yetiştirsin istedim. Aslında herkes bizim insanımız, biz de onların.."dostuz biz!" Bu işlerden çıkar sağlayan, kalbi kirli insanlar olmadan mutluyuz..
"çok içimizden" diyemiyorum film için, çok uzak, çok özlediğimiz sahneler..
benim gibi özlem çekenlere şiddetle tavsiye ediyorum!
ve filmden en sevdiğim cümle;
"hiç bir şey hayat kadar şaşırtıcı değildir"
merak ettim bende...hem de çok..
YanıtlaSil