sanırım hepimiz aşk acısını aynı yaşıyoruz..yaşın, eğitimin, sosyo kültürel özelliklerin, gelir seviyesinin hiç bir önemi yok..ve sanırım her aşk acıtıyor..zaten aslında aşk dediğimiz şey yarattığı acı.ağrısından öte bu kez aritmiyi hissediyorum kalbimdeki.hiç ders almadan, hiç akıllanmadan hep aynı şeyleri yaşamaktan sıkıldım..sorsalar anlatırım hikayenin devamını çünkü hepsi aynı seyrediyor.ama hala içimde "yanılma" umudu taşıdığım için de kendimi takdir ediyorum.hep boğazımdaki yumruyla savaşıyorum ve hep aynı hayalleri kuruyorum kafamda; potasyumlu kalsiyumlu.. sonunun koroner yoğun bakımda bitmeyeceğini bilsem daha cesur olabilirim belki ama.. yok yok onu bile beceremem ben..bi halt olmaz benden!ancak oturur başa alır alır seyrederim.kırmızı işaretli yerler kırmızı kalır, aynı şeyler gözüme sokula sokula olmaya devam eder. ben de ama bu böyle olmalı değişemez derim.sonra hep aynı yere çıkar yollar..şarkılar söylenir, şiirler okunur, çekilen videolar göze sokulur, ben sana demiştimler ben biliyordumlar..heheehee bunu bilemicek ne var ki ben de biliyordumlar uçuşur...işte hayat böööyle devam eder gider..nereye giderse..sorulmaz! o istediği yere gider!